Painting lessons

Format και ασύμμετρες απειλές

Οι φωτιές είναι σε ύφεση. Οι δημοσιογράφοι σταμάτησαν τις μαραθώνιες εκπομπές, σημάδι ότι οι ειδήσεις χάνουν σε μεγάλο βαθμό τη δραματικότητά τους. Δειλά - δειλά οι πολιτικοί άρχισαν να σκάνε μύτη. Η Μπακογιάννη μιλούσε για την ασύμμετρη απειλή. Πιασιάρικη έκφραση κατά την τρέχουσα ορολογία. Κατ΄αντιδιαστολή της συμμετρικής απειλής. Ίσως δεν έχω το απαραίτητο επίπεδο να καταλάβω, ίσως απλά λένε βλακείες χρησιμοποιώντας βαρύγδουπες εκφράσεις. Έχει ενδιαφέρον πάντως η εισαγωγή γεωμετρικών εννοιών στην τρομοκρατία. Στο μέλλον θα μπορούσαμε να φανταστούμε επίπεδες, κωνικές, σφαιρικές, ισοσκελείς και τριγωνικές απειλές. Τα πάντα άλλωστε είναι σχετικά. Ο συμπαθής άλλωστε εμφανισιακά κύριος Ζαχόπουλος (ΓΓ του Υπουργείου Πολιτισμού, με όψη που παραπέμπει στους Απάχηδες ή την ένωση βαρελοφρόνων των Αθηνών) δεν πρόσεξε τη συμμετρική μαυρίλα, μιζέρια, πόνο, πίκρα και οργή που εκπέμπει το άγαλμα της Ολυμπίας.

Θα ξεχαστούν όλα. Όπως με στόμφο άλλωστε ο κύριος Καραχάλιος εδήλωσε ο λαός περιβάλλει με απόλυτη εμπιστοσύνη μια κυβέρνηση που αγωνίζεται πραγματικά για την επίλυση των προβλημάτων του λαού.

Και το δείχνει.. 40 βαθμοί γύρω του και ο Καραμανλής με αμπέχωνο! Συμμετρικές και ασύμμετρες απειλές θαμπώνονται και διαλύονται. Μαζί με κάθε άισθηση λογικής σε αυτή τη χώρα που ξεχνάει να αναζητήσει αυτό που τόσο σοφά ο Νίκος Δήμου έγραψε. Τα 10 εκατομμύρια δηλαδή εμπρηστές που κινούνται γύρω μας, βιάζοντας την φύση και την αισθητική μιας χώρας που ξέχασε να μάθει τους κατοίκους της την πιο απλή αλήθεια. Ότι είναι ένοικοι δηλαδή που θα φύγουν με την υποχρέωση να αφήσουν στους επόμενους εκείνες τις εικόνες, οσμές, αισθήσεις που είχαν εκείνοι μικροί. Ένοικοι που πλημμυρίζουν με σκουπίδια δάση και παραλίες, χτίζουν αυθαίρετα γιατί κανείς δεν τους τα γκρεμίζει και ψάχνουν ευθύνες στην πολιτεία για τις αυλές που ξεχάστηκαν και τράβηξαν μέσα στο δάσος, οικήματα που πλημμύρισαν από το ξύπνημα βιασμένων χειμάρρων.

Μένει η εικόνα των απλών ανθρώπων. Ναι, εκείνων που ίσως λίγο καιρό αργότερα χειροκροτούν όλους εκείνους τους υπεύθυνους - ανεύθυνους που φτώχηναν τη ζωή τους. Η φωτιά πέρασε άλλά πήρε μαζί της ήχους, οσμές και εικόνες που δεν θα συντοφέψουν ξανά τις αισθήσεις τους. Οι μνήμες θα χάνονται μέρα με τη μέρα και η μυρωδιά της βροχής, η παγωνιά που συντορφεύει τα χειμωνιάτικα βράδια, η πανδαισία της άνοιξης θα πάψουν να παραπέμπουν σε μνήμες και εικόνες καλά φυλαγμένες. Format σε ανθρώπους έγινε. Έσβησαν όλα για πάντα και δεν βγήκε ποτέ φανερά το μήνυμα της προειδοποίησης. Προσοχή: αν πατήσετε enter τα δεδομένα θα διαγραφούν οριστικά...

Μικρέ θα είσαι πιο μόνος απόψε

Έφυγε σήμερα ο Βασίλης. Γνωριστήκαμε στο στρατό τον Μάρτιο του 1982. Ψηλός, λιγνός με μουστάκι. Τυπικός λεβέντης Κρητικός από αυτούς που συναντάμε πια όλο και πιο σπάνια. Τα σημεία επαφής μας ήταν η χημεία και η Ηλιούπολη. Χημικοί και οι δύο και τα σπίτια μας σε απόσταση μικρότερη από 2 χιλιόμετρα. Γίναμε 3 αργότερα. Προστέθηκε κι ο Τάσος, ο κοντός, αφού εγώ ήμουν ο μικρός.

Γίναμε αχώριστοι για τα επόμενα χρόνια. Με πάντρεψε και η φιλία συνεχίστηκε μέχρι περίπου το 1990. Κάπου εκεί η μελαγχολία του άρχισε να τον απομακρύνει από φίλους και γνωστούς. Μικρές δικαιολογίες, μεγάλες απουσίες, τα χρόνια που κύλησαν μυστικά και απομακρισμένα. Έμεινε μόνος. Πέθανε ο αδελφός του, ο πατέρας του κι έμεινε να παραστέκεται στη γριά μητέρα του.

Σήμερα ο Τάσος, ο κοντός του Βασίλη, διάβασε στις αναγγελίες κηδειών το όνομα Βασίλης Πλακομιχελάκης. Ήταν όπως τις φορές που κάναμε πλάκα και σχολιάζαμε την εξαφάνισή του. Τώρα ο Βασίλης είχε φύγει για τα καλά. Προσποιήθηκα ότι όλα συνέχιζαν να κυλάνε όπως κάθε συνηθισμένη ημέρα. Πήρα εφημερίδα, άκουσα στις ειδήσεις για σκάνδαλα, ομόλογα, ΟΕΕΚ και εισαγγελείς. Οι άγγελοι της κάθαρσης συναγωνίζονταν να στείλουν στα δικαστήρια τους διεφθαρμένους αντιπάλους τους. Ο βουλευτής συνδικαλιστής επαναλάμβανε τις αιώνιες ηλιθιότητες που αυτάρεσκα επαναλαμβάνει επί χρόνια, οι δημοσιογράφοι στα μεγάλα κανάλια πέταγαν φλόγες μέσα από τα μάτια τους.

Το επαγγελματικό δείπνο κύλησε ομαλά. Τα φώτα της Θεσσαλονίκης φάνταζαν όμορφα από την παραλία των Νέων Επιβατών. Κάπου εκεί ήταν κι η Μίκρα, εκεί που κάποια άλλα βράδυα μου φώναζε - Μικρέ δεν είσαι μόνος απόψε.

Μόνος είμαι, πολύ περισσότερο από ότι μπορείς να φανταστείς Βασίλη. Γι΄αυτό και σου γράφω...

Αναστολή εργασιών - λείπουν οι ρίζες...

Αναστέλλεται η προσπάθεια. Μάλλον το κοινό που απευθύνομαι είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Μπορώ λοιπόν να κρατάω τις σκέψεις μου περισσότερο μακριά από το κενό του διαδικτύου. Δεν ξέρω, ίσως κάποτε ξανασυνεχίσω...

Ο μικρός πρίγκιπας διέσχισε την έρημο χωρίς να συναντήσει τίποτ' άλλο εκτός από ένα λουλούδι. Ένα λουλούδι με τρία πέταλα, ένα λουλούδι ολότελα ασήμαντο...
- Καλημέρα! είπε ο μικρός πρίγκιπας.
- Καλημέρα, είπε το λουλούδι.
- Που είναι οι άνθρωποι; ρώτησε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας.
Κάποια μέρα, το λουλούδι είχε δει να περνά ένα καραβάνι:
- Οι άνθρωποι; Πιστεύω πως υπάρχουν απ' αυτούς έξι ή εφτά. Τους είχα δει πριν από χρόνια. Αλλά ποτέ δεν ξέρει κανείς που να τους βρει. Ο άνεμος τους πηγαίνει πέρα-δώθε. Τους λείπουν οι ρίζες κι αυτό πολύ τους ενοχλεί.
- Γεια σου, έκανε ο μικρός πρίγκιπας.
- Γεια σου, είπε το λουλούδι.

Lost

Τελευταίο επείσόδιο τρίτου κύκλου. Εκπληκτικό!
Η σκηνή που ο Τζακ λέει σ' αγαπώ στην Κέϊτ, ο θάνατος, η αυτοθυσία καλύτερα, του Τσάρλι και το κλίμα κατάθλιψης που απονέει ο περιφερόμενος Τζακ είναι εξαιρετικής αισθητικής. 'Μετά το δώρο των εισιτηρίων απεριόριστης διάρκειας από την Ωσεάνικ, κάθε Παρακευή παίρνω το αεροπλάνο για μια πολύ μακρινή πτήση, Τόκιο, Μελβούρνη, Σαγκάη, γυρίζω αργά την Κυριακή το βράδυ. Και κάθε φορά σε κάθε κούνημα από κενό αέρος παρακαλάω να πέσει ξανά το αεροπλάνο'. Θλιμμένη μουσική και πρόσωπα. Πώς θα αντέξουμε 9 μήνες;

5ος Γύρος - Φυσική ... και ολίγος Χώκινγκ

5ος γύρος με μια αγάπη από τα παλιά. Φυσική. Από μικρός το όνειρό μου ήταν να γίνω αστροναύτης ή έστω αστροφυσικός. Με την πάροδο των χρόνων η πραγματικότητα αποδείχτηκε πολύ πιο πεζή και το δίλημμα στο Πανεπιστήμιο ήταν Χημικό ή Φυσικό. Δεδομένου ότι το βάρος του καλού μαθητή οδηγούσε σε καλύτερές βαθμολογίες προτίμησα τη Χημεία, παρότι ποτέ δεν την αγάπησα όσο τη Φυσική. Γάμος σκοπιμότητας...

Τα χρόνια πέρασαν και η εφηβική αγάπη έμεινε να συνοδεύει μόνο αναγνώσεις επιστημονικών βιβλίων και συζητήσεις για θέματα που πάντα με γοήτευαν. "Where do we come from? How did the universe begin? Why is the universe the way it is? How will it end? αναρρωτιέται ο Χώκινγκ, ο ήρωας που ήρθε να μπει στη ζωή μου κάποια στιγμή της δεκαετίας του 80 μαζί με κάποιον άλλο που λείπει. Τον Καρλ Σάγκαν. Από πού ερχόμαστε; Πώς ξεκίνησε το σύμπαν; Γιατί το σύμπαν είναι έτσι όπως είναι; Πώς θα τελειώσει;
Ο Στίβεν απαντά.

"All my life, I have been fascinated by the big questions that face us, and have tried to find scientific answers to them. If, like me, you have looked at the stars, and tried to make sense of what you see, you too have started to wonder what makes the universe exist. The questions are clear, and deceptively simple. But the answers have always seemed well beyond our reach. Until now. "The ideas which had grown over two thousand years of observation have had to be radically revised. In less than a hundred years, we have found a new way to think of ourselves. From sitting at the center of the universe, we now find ourselves orbiting an average-sized sun, which is just one of millions of stars in our own Milky Way galaxy. And our galaxy itself is just one of billions of galaxies, in a universe that is infinite and expanding. But this is far from the end of a long history of inquiry. Huge questions remain to be answered, before we can hope to have a complete picture of the universe we live in. "I want you to share my excitement at the discoveries, past and present, which have revolutionized the way we think. From the Big Bang to black holes, from dark matter to a possible Big Crunch, our image of the universe today is full of strange sounding ideas, and remarkable truths. The story of how we arrived at this picture is the story of learning to understand what we see."

Γεννήθηκε το 1942, 300 χρόνια μετά το θάνατο του Γαλιλαίου και κατέχει την έδρα του Νεύτωνα στο Καίμπριτζ. Ο ήρωάς μου απέχει πολύ από το να καλύπτει την εικόνα ενός σταρ. Είναι παράλυτος, επικοινωνεί μέσω υπολογιστή και ζει σε ένα σύμπαν που κινείται μοναχικό χωρίς την ανάγκη κάποιου θεού ή κάποιας ανώτερης δύναμης. Σε ένα κόσμο φτήνιας, ευτέλειας, πλημμυρισμένο από δεισιδαιμονίες και ανοησίες κάθε τύπου, με μια ανθρωπότητα που σπαράσσεται από πολέμους βασισμένους σε οικονομικές, θρησκευτικές και πολιτιστικές διαφορές μια παραμορφωμένη φωνή ζητάει την αλήθεια στη χαμένη λογική. Τα άστρα ήταν η παιδική του αγάπη. Το απομακρυσμένο τους φως ήταν το κάλεσμα να ψάξει, να αμφισβητήσει, να συγκρουσθεί. Ένας παράξενος μικρός πρίγκιπας κι αυτός...

- Οι άνθρωποι έχουν αστέρια που δεν είναι τα ίδια. Για κείνους που ταξιδεύουν, τ' αστέρια είναι οδηγοί. Για άλλους δεν είναι παρά μικρά φώτα. Για άλλους, τους σοφούς, είναι προβλήματα. Για τον μπίζνεσμαν μου, ήταν από χρυσάφι. Μα όλα τούτα τ' αστέρια σωπαίνουν. Εσύ, θα έχεις αστέρια που κανείς άλλος δεν τα έχει ...

Έτσι είναι ο Χώκινγκ. Περιμένοντας τον θάνατο κάπου στα 22 του διαπίστωσε ότι τα δικά του αστέρια ήταν α αγώνας για ζωή. Ο θάνατος τον ξέχασε, άρχισε πάλι να δουλεύει, παντρεύτηκε, γύρισε όλο τον κόσμο και τελικά πραγματοποίησε και το πιο τρελό ονειρό του: Πέταξε στο διάστημα!

Αύριο ο Νίκος γράφει Φυσική. Είναι κοντά στο να ξέρει τον πρώτο σταθμό από το ταξίδι της ζωής του. Ο κόσμος γύρω του είναι πάντα το ίδιο παράλογος και τρελός. The bleeding hearts and artists λέει ο Ροτζερ Γουώτερς είναι η μόνη μας, η μόνη τους ελπίδα. Κάπου στην Αγγλία ο παραμορφωμένος Φυσικός θα γελάει από μέσα του με τον τρόπο που κατάφερε να συντρίψει την παράλογη μεταφυσική βάση του κόσμου μας. Θα αισθάνεται ακόμα ότι πετάει σε αυτό το διαστημόπλοιο βγάζοντας τη γλώσσα του σε κάθε ταλιμπάν της ζωής.

Άλλοι 3 γύροι - Γκαλουά

Οι γύροι συνεχίστηκαν. Τρίτη τα 'εύκολα' μαθηματικά, Πέμπτη τα δύσκολα μαθηματικά κατεύθυνσης και το Σάββατο Αρχές οικονομίας - διοίκησης. Η διαφορά στην ψυχολογία των υποψηφίων ήταν ολοφάνερη την κρίσιμη μέρα, την Πέμπτη δηλαδή. Τα θέματα βατά, όπως δήλωσαν οι ειδικοί, με εύκολα προσβάσιμο το 10 και δύσκολα το πάνω από 18. Λογικό ακούγεται με βάση τα προβλήματα των σχολών της περιφέρειας. Δυστυχώς διαπιστώνω ότι με μεγάλη δυσκολία παρακολουθώ πια την λογική και τη σειρά ... των λύσεων. Τα χρόνια πέρασαν και ο σκληρός δίσκος αποθήκευσε πολλά και διαφορετικά στοιχεία στη θέση των εξισώσεων και των παραγώγων. Ο Νίκος συνεχίζει καλά. Είναι πάντα ήρεμος και μετρημένος.
Η αγάπη μου για τα μαθηματικά έχει επικεντρωθεί στη φιλοσοφία και τους ήρωές τους, Δεσπόζουσα φυσιογνωμία ο εικονιζόμενος Ζαν Εβαρίστ Γκαλουά. Στα 21 χρόνια που έζησε πρόλαβε να μοιράσει τη ζωή του ανάμεσα στο όνειρο της επανάστασης και στο πάθος του για τους αριθμούς. Απέτυχε να εισαχθεί στο Πολυτεχνείο και η ζωή του θύμιζε καταρράμένους ποιητές. Πέθανε σε μια παράλογη μονομαχία με ένα επαγγελματία στρατιωτικό για την πλατωνική αγάπη μιας γυναίκας. Το βράδυ πριν από τη μονομαχία με ένα πυρετώδη ρυθμό έγραψε το βασικό κομμάτι της δουλειάς του που άνοιγε ένα καινούργιο πεδίο για τη μαθηματική επιστήμη. Τη θεωρία ομάδων.

1ος Γύρος

Οι εξετάσεις ξεκίνησαν. Πριν από 20 χρόνια τα πράγματα δεν ήταν και πολύ διαφορετικά. Νομίζεις ότι κρίνεται η ζωή σου μέσα σε 6 μέρες. Δεν είναι φυσικά έτσι τα πράγματα. Ο Νίκος είναι ψύχραιμος. Πηγαίνουμε οι δυο μας. Ξεκινάμε με ένα σκυλάδικο για να χαλαρώνει και συζητάμε για οτιδήποτε άλλο. Ο 1ος γύρος τέλειωσε. Μάλλον ο πιο δύσκολος για το Νίκο. Ο καλύτερος για μένα εκείνες τις μέρες του 1977. 20 και 19, απίστευτο αποτέλεσμα για έκθεση. Όλα είναι σε εκκρεμότητα. Αυτή η βδομάδα θα κλείσει ή θα ανοίξει πολλά μέτωπα. Έχουμε και λέμε: Μαθηματικά γενικής - μαθηματικά κατεύθυνσης - διοίκηση, στη μέση είναι τα πολλά μόρια. Την Πέμπτη παίζονται οι πολλές μονάδες. Θα είμαι περισσότερο στην Αθήνα ενώ στο Cedefop θα βγουν οι 4 μαζεμένες προκηρύξεις για τις θέσεις. Στην Αθήνα θα βγουν και οι αιτήσεις για αποσπάσεις. Τόσα πολλά μαζεμένα...

Βάζω μια φωτογραφία μου από εκείνη την εποχή. Το παλιό OPEL του πατέρα μου. Είναι έξω από το σπίτι στην οδό Αμερικής. Τώρα λέγεται πια Καραμανλή. Είμαι πρωτοετής φοιτητής Χημείας. Λαϊκός τύπος! Πού Μαρούσια και Πολιτείες. Άντε λίγο πλατεία, καμιά Γλυφάδα και μια φορά το τρίμηνο Κηφισιά.

Vertigo

Απώλεια κάθε αίσθησης ισορροπίας, θάλασσα κι ουρανός εναλλάσσονται και μπερδεύονται. Σκόρπιες φράσεις, προτάσεις, εικόνες, αναμνήσεις. Έχω κουραστεί από το ατέλειωτο ταξίδι. Αθήνα - Θέρμη, Θέρμη - Αθήνα και ανάμεσα Σμύρνη, Τορίνο, Ζάγκρεμπ, Σκόπια. Η ζωή χωρίζεται στα δύο. Στη Θεσσαλονίκη είσαι ξένος γιατί λείπεις εκείνες τις στιγμές που μπορείς να γίνεις φίλος και στην Αθήνα πάλι το ίδιο γιατί χάνεις τις μέρες και τις ώρες που πρέπει απεγνωσμένα να καλύψεις μέσα σε ένα Σαββατικύριακο.

6.500 με 7.000. Η πρώτη πρόταση έπεσε έμμεσα τελικά. Αρκεί μια συμφωνία κυρίων (και κυριών), η παράκαμψη μιας γερμανίδας που, αφελώς, σκέφτηκα αμέσως ότι θα πρέπει να φύγει προκαλώντας την παραξενεμένη έκφραση. Σε αυτό το παιχνίδι δεν υπάρχει περιθώριο για συμπόνοια και καλοσύνη. Vertigo. Από τη μια η ένταση γιατί δεν προστατεύω και από την άλλη γιατί σκέφτομαι περισσότερο ανθρωπιστικά απ΄ότι πρέπει. Η προκήρυξη βγαίνει την επόμενη εβδομάδα, τα περιθώρια στενεύουν. Ουρανός ή θάλασσα; Όταν η μοναξια φουντώνει, όταν βλέπεις ότι στην πραγματικότητα η ζωή φεύγει μέσα από τα δάχτυλα σαν την άμμο, όταν παύεις να ελπίζεις και να περιμένεις (υπάρχει άραγε ελπίδα;) τότε η πορεία η είναι απλή. Ζητάς τη μοναξιά, τη φυγή, τη θάλασσα. Όταν βλέπεις ελπίδα, ζεστασιά, τα πρόσωπα που αγαπάς, τους φίλους, τους δικούς σου ανθρώπους να σου χαμογελούν τότε η πορεία είναι στον ουρανό. Χαζοί ρομαντισμοί ίσως. Λόγια που κλείνουν τα μάτια στην καθημερινή αλήθεια. Ίσως... Κι όμως η αλήθεια είναι αυτή. Το βράδυ της Λάρισας.

Ήταν όπως παλιά. Τα βράδια στο σπίτι του Λουκά με τους Πινκ Φλόϋντ και την καθιερωμένη γροθιά στον τετρακέφαλο. Τις βόλτες στην πλατεία. Πάντα με κατεύθυνση αντίστροφη από τη φορά του ρολογιού έχοντας σα βάση αναφοράς το κάτω μέρος της πλατείας. Τα σικάγο, οι γρανίτες και οι πίτσες με το Νίκο. Η Λίνα, τα πάρτυ, βάλε μου του father of night που κρατάει πολύ γιατί μπορεί να ξεπεράσω την ντροπή μου και να της μιλήσω, το Music Corner και οι βόλτες στην Κηφισιά, ταξίδι κι αυτό τότε... Κηφισιά και όχι Μαρούσι. Παράξενη που είναι η ζωή... Vertigo κι αυτό. Με την έννοια της μέθης, όταν η ισορροπία που χάνεται δεν φλερτάρει πότε με τη ζωή και πότε με το θάνατο αλλά είναι το αποτέλεσμα από το μεθύσι με ένα παλιό κρασί.

Ο Νίκος μεγάλωσε πια

Το Σάββατο αρχίζει τις εξετάσεις. Είναι αγχωμένος, αλλά όπως και σε τόσες άλλες πτυχές της ζωής του, αυτό το άγχος το κρατάει καλά κρυμμένο. Κάποιες μέρες μόνο βγαίνει σαν μια αντίδραση, σε κάθε προσπάθεια να περιβληθεί με αίγλη αυτή η διαδικασία των εξετάσεων που παραμένει μια πληγή για όλα τα παιδιά αυτής της ηλικίας. Κάποια βράδια παραμιλάει, μια συνήθεια που παρέμεινε από τα παιδικά του χρόνια. Έχει κουραστεί αλλά πιστεύει σε αυτό που κάνει. Είναι τόσο καλό παιδί που με φοβίζει. Κάποτε τον κρατούσα στα χέρια όπως στη φωτογραφία από τα βαφτίσια του.

Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα. Πολλές φορές νομίζω ότι η ζωή μου έκοψε δρόμο και ότι έχασα τόσες πολλές στιγμές από το μεγάλωμα των παιδιών. Όταν γεννήθηκε ο Νίκος ήταν κσι η χρονιά που αποφάσισα να φύγω από τη βιομηχανία και να περάσω στην εκπαίδευση. Το Σεπτέμβρη του 1990 που έφυγα για τη Σύρο ήταν μόνο 10 μηνών. Ταξίδευα όπως και τώρα, κάθε βδομάδα, ανεξάρτητα από καιρό και ανέμους, γύριζα πίσω για να αναπληρώσω όσο περισσότερο μπορούσα όλες εκείνες τις χαμένες στιγμές.

Μεγάλωσε. Ήταν πάντα ένα γλυκό σκελετωμένο παιδί με μεγάλα εκφραστικά μάτια. Πρώτος μαθητής, σημαιοφόρος, έπαιζε σκάκι για να είμαστε περισσότερο μαζί, χωρίς παράλογες απαιτήσεις, χωρίς έντονες συμπεριφορές και εκρήξεις.

Το σκάκι που τόσο πολύ θέλησα να το αγαπήσω δεν το αγάπησε πραγματικά. Εκεί που απρόσμενα τα κατάφερα να τον παρασύρω ήταν στη μανία μου για τα μαθηματικά. Του μίλαγα με τις ώρες για τον Γκαλουά, τον Φερμά, τον Ευκλείδη, τον Πυθαγόρα και φαίνεται ότι σε συνδυασμό με ένα χαρισματικό καθηγητή του, τον Κανακούλια, το θαύμα έγινε. Ποιος ξέρει τι άλλο θα αγαπήσει στη ζωή που στην πραγματικότητα, τώρα για πρώτη φορά ανοίγει τα φτερά του για να πετάξει μέσα της. Έχει ψηλώσει. Και έχει παχύνει... Είναι από το ατέλειωτο καθησιό του διαβάσματος. Η πλάτη του και τα μπράτσα του έδεσαν. Ακούει ροκ και καταλαβαίνει ότι η ζωή είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό. Καλή επιτυχία αγαπημένε μου.