Μικρέ θα είσαι πιο μόνος απόψε

Έφυγε σήμερα ο Βασίλης. Γνωριστήκαμε στο στρατό τον Μάρτιο του 1982. Ψηλός, λιγνός με μουστάκι. Τυπικός λεβέντης Κρητικός από αυτούς που συναντάμε πια όλο και πιο σπάνια. Τα σημεία επαφής μας ήταν η χημεία και η Ηλιούπολη. Χημικοί και οι δύο και τα σπίτια μας σε απόσταση μικρότερη από 2 χιλιόμετρα. Γίναμε 3 αργότερα. Προστέθηκε κι ο Τάσος, ο κοντός, αφού εγώ ήμουν ο μικρός.

Γίναμε αχώριστοι για τα επόμενα χρόνια. Με πάντρεψε και η φιλία συνεχίστηκε μέχρι περίπου το 1990. Κάπου εκεί η μελαγχολία του άρχισε να τον απομακρύνει από φίλους και γνωστούς. Μικρές δικαιολογίες, μεγάλες απουσίες, τα χρόνια που κύλησαν μυστικά και απομακρισμένα. Έμεινε μόνος. Πέθανε ο αδελφός του, ο πατέρας του κι έμεινε να παραστέκεται στη γριά μητέρα του.

Σήμερα ο Τάσος, ο κοντός του Βασίλη, διάβασε στις αναγγελίες κηδειών το όνομα Βασίλης Πλακομιχελάκης. Ήταν όπως τις φορές που κάναμε πλάκα και σχολιάζαμε την εξαφάνισή του. Τώρα ο Βασίλης είχε φύγει για τα καλά. Προσποιήθηκα ότι όλα συνέχιζαν να κυλάνε όπως κάθε συνηθισμένη ημέρα. Πήρα εφημερίδα, άκουσα στις ειδήσεις για σκάνδαλα, ομόλογα, ΟΕΕΚ και εισαγγελείς. Οι άγγελοι της κάθαρσης συναγωνίζονταν να στείλουν στα δικαστήρια τους διεφθαρμένους αντιπάλους τους. Ο βουλευτής συνδικαλιστής επαναλάμβανε τις αιώνιες ηλιθιότητες που αυτάρεσκα επαναλαμβάνει επί χρόνια, οι δημοσιογράφοι στα μεγάλα κανάλια πέταγαν φλόγες μέσα από τα μάτια τους.

Το επαγγελματικό δείπνο κύλησε ομαλά. Τα φώτα της Θεσσαλονίκης φάνταζαν όμορφα από την παραλία των Νέων Επιβατών. Κάπου εκεί ήταν κι η Μίκρα, εκεί που κάποια άλλα βράδυα μου φώναζε - Μικρέ δεν είσαι μόνος απόψε.

Μόνος είμαι, πολύ περισσότερο από ότι μπορείς να φανταστείς Βασίλη. Γι΄αυτό και σου γράφω...