Το Σάββατο αρχίζει τις εξετάσεις. Είναι αγχωμένος, αλλά όπως και σε τόσες άλλες πτυχές της ζωής του, αυτό το άγχος το κρατάει καλά κρυμμένο. Κάποιες μέρες μόνο βγαίνει σαν μια αντίδραση, σε κάθε προσπάθεια να περιβληθεί με αίγλη αυτή η διαδικασία των εξετάσεων που παραμένει μια πληγή για όλα τα παιδιά αυτής της ηλικίας. Κάποια βράδια παραμιλάει, μια συνήθεια που παρέμεινε από τα παιδικά του χρόνια. Έχει κουραστεί αλλά πιστεύει σε αυτό που κάνει. Είναι τόσο καλό παιδί που με φοβίζει. Κάποτε τον κρατούσα στα χέρια όπως στη φωτογραφία από τα βαφτίσια του.
Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα. Πολλές φορές νομίζω ότι η ζωή μου έκοψε δρόμο και ότι έχασα τόσες πολλές στιγμές από το μεγάλωμα των παιδιών. Όταν γεννήθηκε ο Νίκος ήταν κσι η χρονιά που αποφάσισα να φύγω από τη βιομηχανία και να περάσω στην εκπαίδευση. Το Σεπτέμβρη του 1990 που έφυγα για τη Σύρο ήταν μόνο 10 μηνών. Ταξίδευα όπως και τώρα, κάθε βδομάδα, ανεξάρτητα από καιρό και ανέμους, γύριζα πίσω για να αναπληρώσω όσο περισσότερο μπορούσα όλες εκείνες τις χαμένες στιγμές.
Μεγάλωσε. Ήταν πάντα ένα γλυκό σκελετωμένο παιδί με μεγάλα εκφραστικά μάτια. Πρώτος μαθητής, σημαιοφόρος, έπαιζε σκάκι για να είμαστε περισσότερο μαζί, χωρίς παράλογες απαιτήσεις, χωρίς έντονες συμπεριφορές και εκρήξεις.
Το σκάκι που τόσο πολύ θέλησα να το αγαπήσω δεν το αγάπησε πραγματικά. Εκεί που απρόσμενα τα κατάφερα να τον παρασύρω ήταν στη μανία μου για τα μαθηματικά. Του μίλαγα με τις ώρες για τον Γκαλουά, τον Φερμά, τον Ευκλείδη, τον Πυθαγόρα και φαίνεται ότι σε συνδυασμό με ένα χαρισματικό καθηγητή του, τον Κανακούλια, το θαύμα έγινε. Ποιος ξέρει τι άλλο θα αγαπήσει στη ζωή που στην πραγματικότητα, τώρα για πρώτη φορά ανοίγει τα φτερά του για να πετάξει μέσα της. Έχει ψηλώσει. Και έχει παχύνει... Είναι από το ατέλειωτο καθησιό του διαβάσματος. Η πλάτη του και τα μπράτσα του έδεσαν. Ακούει ροκ και καταλαβαίνει ότι η ζωή είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό. Καλή επιτυχία αγαπημένε μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου