Απώλεια κάθε αίσθησης ισορροπίας, θάλασσα κι ουρανός εναλλάσσονται και μπερδεύονται. Σκόρπιες φράσεις, προτάσεις, εικόνες, αναμνήσεις. Έχω κουραστεί από το ατέλειωτο ταξίδι. Αθήνα - Θέρμη, Θέρμη - Αθήνα και ανάμεσα Σμύρνη, Τορίνο, Ζάγκρεμπ, Σκόπια. Η ζωή χωρίζεται στα δύο. Στη Θεσσαλονίκη είσαι ξένος γιατί λείπεις εκείνες τις στιγμές που μπορείς να γίνεις φίλος και στην Αθήνα πάλι το ίδιο γιατί χάνεις τις μέρες και τις ώρες που πρέπει απεγνωσμένα να καλύψεις μέσα σε ένα Σαββατικύριακο.
6.500 με 7.000. Η πρώτη πρόταση έπεσε έμμεσα τελικά. Αρκεί μια συμφωνία κυρίων (και κυριών), η παράκαμψη μιας γερμανίδας που, αφελώς, σκέφτηκα αμέσως ότι θα πρέπει να φύγει προκαλώντας την παραξενεμένη έκφραση. Σε αυτό το παιχνίδι δεν υπάρχει περιθώριο για συμπόνοια και καλοσύνη. Vertigo. Από τη μια η ένταση γιατί δεν προστατεύω και από την άλλη γιατί σκέφτομαι περισσότερο ανθρωπιστικά απ΄ότι πρέπει. Η προκήρυξη βγαίνει την επόμενη εβδομάδα, τα περιθώρια στενεύουν. Ουρανός ή θάλασσα; Όταν η μοναξια φουντώνει, όταν βλέπεις ότι στην πραγματικότητα η ζωή φεύγει μέσα από τα δάχτυλα σαν την άμμο, όταν παύεις να ελπίζεις και να περιμένεις (υπάρχει άραγε ελπίδα;) τότε η πορεία η είναι απλή. Ζητάς τη μοναξιά, τη φυγή, τη θάλασσα. Όταν βλέπεις ελπίδα, ζεστασιά, τα πρόσωπα που αγαπάς, τους φίλους, τους δικούς σου ανθρώπους να σου χαμογελούν τότε η πορεία είναι στον ουρανό. Χαζοί ρομαντισμοί ίσως. Λόγια που κλείνουν τα μάτια στην καθημερινή αλήθεια. Ίσως... Κι όμως η αλήθεια είναι αυτή. Το βράδυ της Λάρισας.
Ήταν όπως παλιά. Τα βράδια στο σπίτι του Λουκά με τους Πινκ Φλόϋντ και την καθιερωμένη γροθιά στον τετρακέφαλο. Τις βόλτες στην πλατεία. Πάντα με κατεύθυνση αντίστροφη από τη φορά του ρολογιού έχοντας σα βάση αναφοράς το κάτω μέρος της πλατείας. Τα σικάγο, οι γρανίτες και οι πίτσες με το Νίκο. Η Λίνα, τα πάρτυ,
βάλε μου του father of night που κρατάει πολύ γιατί μπορεί να ξεπεράσω την ντροπή μου και να της μιλήσω, το Music Corner και οι βόλτες στην Κηφισιά, ταξίδι κι αυτό τότε... Κηφισιά και όχι Μαρούσι. Παράξενη που είναι η ζωή... Vertigo κι αυτό. Με την έννοια της μέθης, όταν η ισορροπία που χάνεται δεν φλερτάρει πότε με τη ζωή και πότε με το θάνατο αλλά είναι το αποτέλεσμα από το μεθύσι με ένα παλιό κρασί.
Απώλεια κάθε αίσθησης ισορροπίας, θάλασσα κι ουρανός εναλλάσσονται και μπερδεύονται. Σκόρπιες φράσεις, προτάσεις, εικόνες, αναμνήσεις. Έχω κουραστεί από το ατέλειωτο ταξίδι. Αθήνα - Θέρμη, Θέρμη - Αθήνα και ανάμεσα Σμύρνη, Τορίνο, Ζάγκρεμπ, Σκόπια. Η ζωή χωρίζεται στα δύο. Στη Θεσσαλονίκη είσαι ξένος γιατί λείπεις εκείνες τις στιγμές που μπορείς να γίνεις φίλος και στην Αθήνα πάλι το ίδιο γιατί χάνεις τις μέρες και τις ώρες που πρέπει απεγνωσμένα να καλύψεις μέσα σε ένα Σαββατικύριακο.
6.500 με 7.000. Η πρώτη πρόταση έπεσε έμμεσα τελικά. Αρκεί μια συμφωνία κυρίων (και κυριών), η παράκαμψη μιας γερμανίδας που, αφελώς, σκέφτηκα αμέσως ότι θα πρέπει να φύγει προκαλώντας την παραξενεμένη έκφραση. Σε αυτό το παιχνίδι δεν υπάρχει περιθώριο για συμπόνοια και καλοσύνη. Vertigo. Από τη μια η ένταση γιατί δεν προστατεύω και από την άλλη γιατί σκέφτομαι περισσότερο ανθρωπιστικά απ΄ότι πρέπει. Η προκήρυξη βγαίνει την επόμενη εβδομάδα, τα περιθώρια στενεύουν. Ουρανός ή θάλασσα; Όταν η μοναξια φουντώνει, όταν βλέπεις ότι στην πραγματικότητα η ζωή φεύγει μέσα από τα δάχτυλα σαν την άμμο, όταν παύεις να ελπίζεις και να περιμένεις (υπάρχει άραγε ελπίδα;) τότε η πορεία η είναι απλή. Ζητάς τη μοναξιά, τη φυγή, τη θάλασσα. Όταν βλέπεις ελπίδα, ζεστασιά, τα πρόσωπα που αγαπάς, τους φίλους, τους δικούς σου ανθρώπους να σου χαμογελούν τότε η πορεία είναι στον ουρανό. Χαζοί ρομαντισμοί ίσως. Λόγια που κλείνουν τα μάτια στην καθημερινή αλήθεια. Ίσως... Κι όμως η αλήθεια είναι αυτή. Το βράδυ της Λάρισας.
Ήταν όπως παλιά. Τα βράδια στο σπίτι του Λουκά με τους Πινκ Φλόϋντ και την καθιερωμένη γροθιά στον τετρακέφαλο. Τις βόλτες στην πλατεία. Πάντα με κατεύθυνση αντίστροφη από τη φορά του ρολογιού έχοντας σα βάση αναφοράς το κάτω μέρος της πλατείας. Τα σικάγο, οι γρανίτες και οι πίτσες με το Νίκο. Η Λίνα, τα πάρτυ, βάλε μου του father of night που κρατάει πολύ γιατί μπορεί να ξεπεράσω την ντροπή μου και να της μιλήσω, το Music Corner και οι βόλτες στην Κηφισιά, ταξίδι κι αυτό τότε... Κηφισιά και όχι Μαρούσι. Παράξενη που είναι η ζωή... Vertigo κι αυτό. Με την έννοια της μέθης, όταν η ισορροπία που χάνεται δεν φλερτάρει πότε με τη ζωή και πότε με το θάνατο αλλά είναι το αποτέλεσμα από το μεθύσι με ένα παλιό κρασί. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου